POEM
นาฬิกาพ่อสอน
 กาลครั้งหนึ่งนั้น | นานมา |
| มีบิดาผู้ชรา | มากแล้ว |
| รู้ตัวว่าต้องลา | จากโลก |
| แต่ก็ยังไม่แคล้ว | เรียกเจ้าลูกชาย |
| พ่อมีของมอบให้ | แก่เจ้า |
| ให้ลูกนำนาฬิกาเก่า | ปู่นี้ |
| ให้ร้านที่ขายเขา | ตีค่า |
| พร้อมบอกและชวนชี้ | ลูกนั้นทำตาม |
| นาฬิกาของปู่นั้น | เรือนนี้ |
| อายุกว่าสองร้อยปี | น่าจะได้ |
| ปู่เจ้าเก็บอย่างดี | ให้พ่อ |
| ไปที่ร้านใกล้ใกล้ | บอกให้ถามดู |
| ลูกจึงไปที่ร้าน | นาฬิกา |
| เพื่อจะถามราคา | สิ่งนี้ |
| บอกว่าพ่อให้มา | ขายต่อ |
| คุณช่วยดูแล้วชี้ | บอกใบ้ราคา |
| คนขายหยิบนาฬิกาเก่านั้น | ขึ้นมา |
| ให้แค่ห้าดอลลาร์ | เท่านั้น |
| บอกเก่าไม่ได้ราคา | นักหรอก |
| เทียบกับที่อยู่บนชั้น | รุ่นนี้ร้อยปี |
984 อ่าน
Publish : 3 พฤษภาคม 2563
Vote:
All Comments (0)