POEM
อะลาดิ่นกับตะเกียงวิเศษ
 ข้าจะเป็นทาสรับใช้ | ท่านไป |
| เพียงแต่มีเงื่อนไข | อยู่บ้าง |
| ท่านอยากจะได้อะไร | ข้าให้หมด |
| เพียงอย่าหยุดสั่งอ้าง | ไม่งั้นโดนจับกิน |
| อะลาดิ่นได้คิดขึ้น | ในใจ |
| ช่างโชคดีอะไร | เช่นนี้ |
| รีบรับปากเร็วไว | ได้สิ |
| ข้าจะไม่หลีกลี้ | สั่งเจ้าตลอดไป |
| อะลาดิ่นนั้นค่อนข้าง | มั่นใจ |
| จะสามารถสั่งยักษ์ได้ | ทุกครั้ง |
| ไม่ถูกจับกินง่ายง่าย | เป็นแน่ |
| เพราะว่าไม่พลาดพลั้ง | อย่างแท้แน่นอน |
| อะลาดิ่นเริ่มสั่งยักษ์นั้น | ทันใด |
| ให้ยักษ์สร้างคฤหาสน์ใหญ่ | แก่ข้า |
| ยักษ์จึงดีดนิ้วไม่ทันไร | ก็เสร็จ |
| คฤหาสน์เกิดในไม่ช้า | ปรากฏขึ้นทันที |
| อะลาดิ่นเห็นเช่นนั้น | ก็พอใจ |
| จึงเริ่มสั่งยักษ์ใหม่ | ไม่ช้า |
| อยากได้สะพานข้ามไป | คฤหาสน์ |
| ยักษ์ก็เสกให้ข้า | เสกได้ดั่งใจ |
| อะลาดิ่นสั่งเช่นนี้ | ต่อไป |
| อยากจะได้สวนดอกไม้ | ใหญ่กว้าง |
| พร้อมกับสระใกล้ใกล้ | คฤหาสน์ |
| ยักษ์ก็เสกสรรสร้าง | เกิดขึ้นทันที |
| จนเวลาล่วงผ่านแล้ว | หลายเพลา |
| ทุกสิ่งที่ปรารถนา | อยากได้ |
| ก็ได้สิ่งนั้นมา | จนเบื่อ |
| แต่หากไม่สั่งไซร้ | ก็ต้องโดนจับกิน |
1459 อ่าน
Publish : 20 กรกฎาคม 2563
Vote:
All Comments (0)